Ik zal het maar gelijk toegeven: ik heb het niet zo op met dat hele idee van "zelfrijdende" auto's. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een voorstander van vernieuwing en innovatie, en een vorm van "autopilot", zeker op de snelweg en in files, daar geloof ik wel in, maar een geheel autonoom rijdende auto die je naar je werk brengt en dan zelf parkeert, daar geloof ik dus niet in.
Maar, zul je wellicht zeggen, er zijn nu toch al filmpjes van Tesla op internuts waar je dat ziet gebeuren?
Jawel, maar daar zie je nog veel meer niet gebeuren, en daar zit nu net het verschil tussen ons alledaagse verkeer op het grijze natte overvolle Hollandse wegennet, en een rustige woon-werk rit gedurende de zoveelste zonnige dag in Californië.
Verkeer is namelijk voor het overgrote deel een reeks van uitzonderingen op de verkeersregels. Bij ons geldt bijvoorbeeld dat verkeer van rechts op een gelijkwaardige kruising voorrang heeft, maar dat "gelijkwaardig" is dus vaker niet het geval dan wel. Of dat er wordt gewerkt aan de weg en je tussen rood-witte borden door moet laveren aan de verkeerde kant van de weg. Of een situatie waarin de hulpdiensten met zwaailichten langzij moeten. Ik noem dat een paradigma van uitzonderingen, in tegenstelling tot één van regels. Een paradigma van regels is namelijk relatief makkelijk te vangen in computerprogramma's. Computerprogramma's zijn niets anders dan een opéénstapeling van regeltjes die tezamen weer grotere regels omvatten.
Zelfs voor AI geldt dat niet anders, welke dan weer uitermate geschikt is voor het herkennen van patronen, en daarmee van objecten, maar verder totaal niets kan met uitzonderingen. Het is dus uitstekend geschikt om een weg te leren kennen tijdens een specifieke weersomstandigheid, maar het is dan weer veel minder geschikt om het verschil te herkennen tussen de weg en een weerspiegeling in een plas water.
Zo ook dus in het verkeer. In het verkeer "heb" je geen voorrang, maar wordt voorrang verleend. Dat subtiele verschil te herkennen is een belangrijk onderdeel van het volwaardig deelnemen aan het verkeer. Bij ons zijn naar ik meen kinderen per definitie niet schuldig aan verkeersmissers, en daar kan ik mij alles bij voorstellen. Verkeer is minimaal zo moeilijk als het voeren van een diepgaand gesprek. En er is nog steeds geen computer, zeker niet die in een auto past, die de Turing test doorstaat.
Dus waarom zouden ze wel in staat zijn om volwaardig aan het verkeer deel te nemen?
Er is echt wel een nabije toekomst te bedenken waarbij auto's met elkaar communiceren en onderhandelen over de route en regels, en ze derhalve net iets flexibeler vervoer bieden dan een trein, maar de vraag is dan wel of er enige toegevoegde waarde zit aan dat vervoer. Want de grootste kracht van de auto als vervoersmiddel zit juist in die momenten dat je van A naar B gaat, en dan in een opwelling besluit via C naar D te gaan. Of dat je, net als het leven zelf zeg maar, van A vertrekt, met onbekende bestemming... zoiets als een Tesla met "I feel lucky" button!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten